O πρώτος πραγματικός αστέρας των αγώνων ταχύτητας μοτοσυκλέτας.
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας Μοτοσυκλετών ξεκινάει το 1949. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πρωταθλητής είναι ο Leslie Graham με AJS και ακολουθεί ο Umberto Masetti με Gilera. Πρόκειται για σημαντικούς αναβάτες, με τους οποίους κάλλιστα θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε αυτή την ιστορική αναφορά.
Όμως, θα αναφερθούμε πρώτα στο Βρετανό Geoff Duke. Ο Geoffrey Ernest Duke, ή "the Duke", όπως ήταν το φυσικό παρατσούκλι που απέκτησε, ήταν ο πρώτος πραγματικός αστέρας στην ιστορία των αγώνων μοτοσυκλέτας. Κατά κάποιο τρόπο, ο Valentino Rossi της εποχής του (τηρουμένων, φυσικά των αναλογιών) και ο πρώτος που άρχισε να συγκεντρώνει μεγάλους αριθμούς θεατών στους αγώνες και να ανεβάζει το πρεστίζ του θεσμού, στο παγκόσμιο στερέωμα του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Ο "Δούκας" γεννήθηκε στο Lancashire στις 20 Μαρτίου του 1923. Το 1950 ξεκίνησε την καριέρα του με την εργοστασιακή ομάδα της Norton, στον αγώνα του Isle of Man TT. Ο Duke νίκησε τον αγώνα, σπάζοντας αμέσως το ρεκόρ γύρου. Κατ' αρχήν, αξίζει να αναφερθούν κάποια πράγματα για τη συγκεκριμένη εποχή. Οι αναβάτες το 1950 δεν ήταν επαγγελματίες με τη σημερινή έννοια του όρου. Η προετοιμασία της φυσικής τους κατάστασης, καθώς και το στήσιμο της μοτοσυκλέτας ήταν σχεδόν ανύπαρκτα σε σχέση με σήμερα. Εντύπωση επίσης προκαλεί η ηλικία που ο Duke ξεκινάει την αγωνιστική του καριέρα. Είναι σχεδόν αδύνατον σήμερα κάποιος να ξεκινήσει να τρέχει στα MotoGP (εκτός αν προηγουμένως διακρινόταν στο Πακόσμιο Πρωτάθλημα Superbike) στην ηλικία των 27, το 1950 όμως αυτό ήταν κάτι εντελώς φυσιολογικό.
Όσο όμως πρόχειρα και ερασιτεχνικά και να φαντάζουν αυτά, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το θάρρος (και γιατί όχι, την τρέλα) των αναβατών της εποχής. Ουσιαστικά, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας ήταν ένας θεσμός όπου κάποιοι "ημίτρελοι" αναβάτες πήγαιναν τέρμα γκάζι πάνω σε επικίνδυνες μοτοσυκλέτες, σε συνθήκες που σήμερα θα χαρακτηρίζονταν τουλάχιστον ακατάλληλες. Ο εξοπλισμός ασφαλείας ήταν αστείος (jet κράνος και goggles, δερμάτινα ραμμένα στο ράφτη της γειτονίας), οι μοτοσυκλέτες δολοφονικές (έλλειψη fairing, ταμπούρα στα φρένα, άθλια ελαστικά) και οι αγώνες μπορούσαν να σε στείλουν εύκολα αδιάβαστο. Ένας θάνατος εκείνες τις μέρες ήταν κάτι φυσιολογικό, ενώ τώρα είναι αιτία για αναθεώρηση των κανονισμών. Σίγουρα, ο ανταγωνισμός δεν ήταν τόσο έντονος όσο σήμερα, διότι το 1950 το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είχε μόνο 6 γύρους. Όμως, η πιθανότητα θανάτου ή έστω σοβαρού τραυματισμού σε κάθε έναν από αυτούς τους αγώνες ήταν πολλαπλάσια από σήμερα. Επίσης, οι αμοιβές και οι χορηγίες ήταν μηδαμινές σε σχέση με σήμερα. Γι' αυτό, όποιος τότε αποφάσιζε να αγωνιστεί με μοτοσυκλέτα, το έλεγε πραγματικά η καρδιά του!
Ο "Δούκας" δεν ήταν απλά θαρραλέος, ήταν και ο ταχύτερος της γενιάς του. Το 1951 κερδίζει τον Τίτλο τόσο στα 350cc όσο και στα 500cc, ενώ την επόμενη χρονιά επαναλαμβάνει την επιτυχία του στα 350cc, πάντα με μοτοσυκλέτα της Norton. Η Norton Manx με την οποία κέρδισε ο Duke τον πρώτο Τίτλο του στα 500cc, δείχνει πόσο διαφορετικοί ήταν οι αγώνες πριν από 60 χρόνια. Ας αγνοήσουμε τα ταμπούρα και την απουσία fairing. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο από όλα ήταν ο κινητήρας: Μονοκύλινδρος, διβάλβιδος τετράχρονος με απόδοση 40 "αισιόδοξους" ίππους.
Το 1953, ο Duke μετακινείται στην ομάδα της Gilera, που διέθετε μάλλον την πιο ανταγωνιστική μοτοσυκλέτα της εποχής: Τετρακύλινδρη, τετράχρονη με δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής και απόδοση κοντά στους 60 ίππους. Η απόστασή της από τη Manx, ήταν σα να συγκρίνουμε σήμερα KTM Duke με Yamaha R6. Το αποτέλεσμα ήταν τρεις διαδοχικοί Παγκόσμιοι Τίτλοι, από το 1953 μέχρι το 1955.
Το 1956, ο Βρετανός στήριξε μια απεργία αναβατών, οι οποίοι διεκδικούσαν μεγαλύτερες απολαβές. Το αποτέλεσμα ήταν ένας εξάμηνος αποκλεισμός του από τους αγώνες, από την FIM, που του στέρησε ουσιαστικά ένα τέταρτο διαδοχικό Πρωτάθλημα. Πέρα από την ενασχόλησή του με τις μοτοσυκλέτες, ο Duke το 1953 συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων με την ομάδα της Aston Martin, με μια DB3. Με team mate τον Peter Collins, η ομάδα συμμετείχε στον 12ωρο αγώνα του Sebring, όπου ο Duke είχε ένα σοβαρό ατύχημα και εγκατέλειψε την προσπάθεια.
Το 1955 ο Δούκας χρίστηκε ο πρώτος αναβάτης που κάλυψε τη φημισμένη διαδρομή του Isle of Man TT, με μέση ταχύτητα 100 mph. Το επίτευγμα πραγματοποιήθηκε με μια εκπληκτική Gilera Quattro με fairing (επιτέλους!), απόδοση γύρω στους 65 ίππους και τελική μεγαλύτερη από 240 kmh. Στη συνέχεια, αποδείχτηκε ότι η επίδοση του Duke ήταν στην πραγματικότητα 99.97 mph και ότι είχε γίνει λάθος στη χρονομέτρηση. Έτσι, το ρεκόρ πήγε στον Bob McIntyre το 1957, επίσης με Gilera.
Τα επόμενα χρόνια, ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Duke ήταν ο συμπατριώτης του, John Surtees, τον οποίο ο "Δούκας" καταδίωκε συνεχώς, χωρίς όμως σημαντικές επιτυχίες. Το 1957, ο Βρετανός είχε ένα σοβαρό τραυματισμό σε αγώνα εκτός Πρωταθλήματος, που τον κράτησε εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων για 6 γύρους του Πρωταθλήματος. Το 1958, η Gilera αποφάσισε να αποσυρθεί από τους αγώνες και ο Duke μετακινήθηκε στην ομάδα της BMW για τα 500cc και στην ομάδα της Norton για τα 350cc. Όμως, ήταν φανερό ότι κανείς δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις εκπληκτικές MV Agusta.
Το 1959, αφού τερμάτισε τέταρτος και πέμπτος αντίστοιχα στα 500 και τα 350cc, ο Duke αποφάσισε ότι δεν έχει κάτι άλλο να αποδείξει και αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση. Ο τελικός απολογισμός της καριέρας του ήταν 6 Παγκόσμιοι Τίτλοι, 33 νίκες και 50 βάθρα σε 60 αγώνες. Το 1963 δημιούργησε την ομάδα Scuderia Duke με μοτοσυκλέτες της Gilera (του 1957!) και πάλεψε απέναντι στις φοβερές και τρομερές MV Agusta.
O Geoff Duke είναι άξιος μνείας για τα αγωνιστικά του επιτεύγματα, καθώς επίσης και για το γεγονός ότι με τη συνολική του παρουσία βοήθησε στην αναβάθμιση του θεσμού. Ήταν ο πρώτος αναβάτης που φόρεσε μονοκόμματη δερμάτινη φόρμα, ειδική παραγγελία στον τοπικό ράφτη και βέβαια ο πρώτος που έφερε τόσο πολλούς θεατές σε αγώνες μοτοσυκλέτας. Παρότι, αποδοκιμάστηκε έντονα από τον αγγλικό τύπο και τους συμπατριώτες του οπαδούς, για τη μετακίνησή του στο στρατόπεδο της Gilera, κέρδισε πλήθος Τίτλων αναγνώρισης της προσφοράς του στο μηχανοκίνητο αθλητισμό καθώς και τιμές από το αγγλικό κράτος (Order of the British Empire).
Το Isle of Man τίμησε επίσης τον Geoff Duke, ονομάζοντας ένα σημείο της διαδρομής από εκείνον. Η FIM τον ανακήρυξε Grand Prix "Legend" το 2002. Μετά την απόσυρσή του από τους αγώνες, ο Duke έγινε ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Ο γιος του, Peter Duke είναι ο ιδρυτής της πολύ γνωστής και πιτυχημένης εταιρίας Motosport Video, "Duke
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας Μοτοσυκλετών ξεκινάει το 1949. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πρωταθλητής είναι ο Leslie Graham με AJS και ακολουθεί ο Umberto Masetti με Gilera. Πρόκειται για σημαντικούς αναβάτες, με τους οποίους κάλλιστα θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε αυτή την ιστορική αναφορά.
Όμως, θα αναφερθούμε πρώτα στο Βρετανό Geoff Duke. Ο Geoffrey Ernest Duke, ή "the Duke", όπως ήταν το φυσικό παρατσούκλι που απέκτησε, ήταν ο πρώτος πραγματικός αστέρας στην ιστορία των αγώνων μοτοσυκλέτας. Κατά κάποιο τρόπο, ο Valentino Rossi της εποχής του (τηρουμένων, φυσικά των αναλογιών) και ο πρώτος που άρχισε να συγκεντρώνει μεγάλους αριθμούς θεατών στους αγώνες και να ανεβάζει το πρεστίζ του θεσμού, στο παγκόσμιο στερέωμα του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Ο "Δούκας" γεννήθηκε στο Lancashire στις 20 Μαρτίου του 1923. Το 1950 ξεκίνησε την καριέρα του με την εργοστασιακή ομάδα της Norton, στον αγώνα του Isle of Man TT. Ο Duke νίκησε τον αγώνα, σπάζοντας αμέσως το ρεκόρ γύρου. Κατ' αρχήν, αξίζει να αναφερθούν κάποια πράγματα για τη συγκεκριμένη εποχή. Οι αναβάτες το 1950 δεν ήταν επαγγελματίες με τη σημερινή έννοια του όρου. Η προετοιμασία της φυσικής τους κατάστασης, καθώς και το στήσιμο της μοτοσυκλέτας ήταν σχεδόν ανύπαρκτα σε σχέση με σήμερα. Εντύπωση επίσης προκαλεί η ηλικία που ο Duke ξεκινάει την αγωνιστική του καριέρα. Είναι σχεδόν αδύνατον σήμερα κάποιος να ξεκινήσει να τρέχει στα MotoGP (εκτός αν προηγουμένως διακρινόταν στο Πακόσμιο Πρωτάθλημα Superbike) στην ηλικία των 27, το 1950 όμως αυτό ήταν κάτι εντελώς φυσιολογικό.
Όσο όμως πρόχειρα και ερασιτεχνικά και να φαντάζουν αυτά, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το θάρρος (και γιατί όχι, την τρέλα) των αναβατών της εποχής. Ουσιαστικά, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας ήταν ένας θεσμός όπου κάποιοι "ημίτρελοι" αναβάτες πήγαιναν τέρμα γκάζι πάνω σε επικίνδυνες μοτοσυκλέτες, σε συνθήκες που σήμερα θα χαρακτηρίζονταν τουλάχιστον ακατάλληλες. Ο εξοπλισμός ασφαλείας ήταν αστείος (jet κράνος και goggles, δερμάτινα ραμμένα στο ράφτη της γειτονίας), οι μοτοσυκλέτες δολοφονικές (έλλειψη fairing, ταμπούρα στα φρένα, άθλια ελαστικά) και οι αγώνες μπορούσαν να σε στείλουν εύκολα αδιάβαστο. Ένας θάνατος εκείνες τις μέρες ήταν κάτι φυσιολογικό, ενώ τώρα είναι αιτία για αναθεώρηση των κανονισμών. Σίγουρα, ο ανταγωνισμός δεν ήταν τόσο έντονος όσο σήμερα, διότι το 1950 το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είχε μόνο 6 γύρους. Όμως, η πιθανότητα θανάτου ή έστω σοβαρού τραυματισμού σε κάθε έναν από αυτούς τους αγώνες ήταν πολλαπλάσια από σήμερα. Επίσης, οι αμοιβές και οι χορηγίες ήταν μηδαμινές σε σχέση με σήμερα. Γι' αυτό, όποιος τότε αποφάσιζε να αγωνιστεί με μοτοσυκλέτα, το έλεγε πραγματικά η καρδιά του!
Ο "Δούκας" δεν ήταν απλά θαρραλέος, ήταν και ο ταχύτερος της γενιάς του. Το 1951 κερδίζει τον Τίτλο τόσο στα 350cc όσο και στα 500cc, ενώ την επόμενη χρονιά επαναλαμβάνει την επιτυχία του στα 350cc, πάντα με μοτοσυκλέτα της Norton. Η Norton Manx με την οποία κέρδισε ο Duke τον πρώτο Τίτλο του στα 500cc, δείχνει πόσο διαφορετικοί ήταν οι αγώνες πριν από 60 χρόνια. Ας αγνοήσουμε τα ταμπούρα και την απουσία fairing. Αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο από όλα ήταν ο κινητήρας: Μονοκύλινδρος, διβάλβιδος τετράχρονος με απόδοση 40 "αισιόδοξους" ίππους.
Το 1953, ο Duke μετακινείται στην ομάδα της Gilera, που διέθετε μάλλον την πιο ανταγωνιστική μοτοσυκλέτα της εποχής: Τετρακύλινδρη, τετράχρονη με δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής και απόδοση κοντά στους 60 ίππους. Η απόστασή της από τη Manx, ήταν σα να συγκρίνουμε σήμερα KTM Duke με Yamaha R6. Το αποτέλεσμα ήταν τρεις διαδοχικοί Παγκόσμιοι Τίτλοι, από το 1953 μέχρι το 1955.
Το 1956, ο Βρετανός στήριξε μια απεργία αναβατών, οι οποίοι διεκδικούσαν μεγαλύτερες απολαβές. Το αποτέλεσμα ήταν ένας εξάμηνος αποκλεισμός του από τους αγώνες, από την FIM, που του στέρησε ουσιαστικά ένα τέταρτο διαδοχικό Πρωτάθλημα. Πέρα από την ενασχόλησή του με τις μοτοσυκλέτες, ο Duke το 1953 συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων με την ομάδα της Aston Martin, με μια DB3. Με team mate τον Peter Collins, η ομάδα συμμετείχε στον 12ωρο αγώνα του Sebring, όπου ο Duke είχε ένα σοβαρό ατύχημα και εγκατέλειψε την προσπάθεια.
Το 1955 ο Δούκας χρίστηκε ο πρώτος αναβάτης που κάλυψε τη φημισμένη διαδρομή του Isle of Man TT, με μέση ταχύτητα 100 mph. Το επίτευγμα πραγματοποιήθηκε με μια εκπληκτική Gilera Quattro με fairing (επιτέλους!), απόδοση γύρω στους 65 ίππους και τελική μεγαλύτερη από 240 kmh. Στη συνέχεια, αποδείχτηκε ότι η επίδοση του Duke ήταν στην πραγματικότητα 99.97 mph και ότι είχε γίνει λάθος στη χρονομέτρηση. Έτσι, το ρεκόρ πήγε στον Bob McIntyre το 1957, επίσης με Gilera.
Τα επόμενα χρόνια, ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Duke ήταν ο συμπατριώτης του, John Surtees, τον οποίο ο "Δούκας" καταδίωκε συνεχώς, χωρίς όμως σημαντικές επιτυχίες. Το 1957, ο Βρετανός είχε ένα σοβαρό τραυματισμό σε αγώνα εκτός Πρωταθλήματος, που τον κράτησε εκτός αγωνιστικών υποχρεώσεων για 6 γύρους του Πρωταθλήματος. Το 1958, η Gilera αποφάσισε να αποσυρθεί από τους αγώνες και ο Duke μετακινήθηκε στην ομάδα της BMW για τα 500cc και στην ομάδα της Norton για τα 350cc. Όμως, ήταν φανερό ότι κανείς δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις εκπληκτικές MV Agusta.
Το 1959, αφού τερμάτισε τέταρτος και πέμπτος αντίστοιχα στα 500 και τα 350cc, ο Duke αποφάσισε ότι δεν έχει κάτι άλλο να αποδείξει και αποσύρθηκε από την αγωνιστική δράση. Ο τελικός απολογισμός της καριέρας του ήταν 6 Παγκόσμιοι Τίτλοι, 33 νίκες και 50 βάθρα σε 60 αγώνες. Το 1963 δημιούργησε την ομάδα Scuderia Duke με μοτοσυκλέτες της Gilera (του 1957!) και πάλεψε απέναντι στις φοβερές και τρομερές MV Agusta.
O Geoff Duke είναι άξιος μνείας για τα αγωνιστικά του επιτεύγματα, καθώς επίσης και για το γεγονός ότι με τη συνολική του παρουσία βοήθησε στην αναβάθμιση του θεσμού. Ήταν ο πρώτος αναβάτης που φόρεσε μονοκόμματη δερμάτινη φόρμα, ειδική παραγγελία στον τοπικό ράφτη και βέβαια ο πρώτος που έφερε τόσο πολλούς θεατές σε αγώνες μοτοσυκλέτας. Παρότι, αποδοκιμάστηκε έντονα από τον αγγλικό τύπο και τους συμπατριώτες του οπαδούς, για τη μετακίνησή του στο στρατόπεδο της Gilera, κέρδισε πλήθος Τίτλων αναγνώρισης της προσφοράς του στο μηχανοκίνητο αθλητισμό καθώς και τιμές από το αγγλικό κράτος (Order of the British Empire).
Το Isle of Man τίμησε επίσης τον Geoff Duke, ονομάζοντας ένα σημείο της διαδρομής από εκείνον. Η FIM τον ανακήρυξε Grand Prix "Legend" το 2002. Μετά την απόσυρσή του από τους αγώνες, ο Duke έγινε ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Ο γιος του, Peter Duke είναι ο ιδρυτής της πολύ γνωστής και πιτυχημένης εταιρίας Motosport Video, "Duke
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου